روایت شکرگزاری: داستانی از جشن و درد، در نقشه‌ها

روز شکرگزاری و روایت دوگانه آن

روز شکرگزاری در آمریکا به‌عنوان روزی برای سپاس و گردهمایی خانواده‌ها شناخته می‌شود، اما برای میلیون‌ها بومیان آمریکایی، این روز یادآور تاریخ دردناک اشغال، جابجایی اجباری و نسل‌کشی است که با ورود مهاجران به وجود آمد. داستان اصلی این تعطیلی به ضیافتی در سال ۱۶۲۱ بین مهاجران انگلیسی (پیلگریم‌ها) و مردم بومی وامپانوآگ برمی‌گردد، اما این رویداد صلح‌آمیز به سرعت به درگیری و تصاحب زمین‌ها تبدیل شد.

• قانون حذف سرخپوستان (۱۸۳۰): منجر به جابجایی اجباری قبایل از ساحل شرقی به غرب شد که به "مسیر اشک‌ها" معروف است و هزاران کشته برجای گذاشت.
• سیاست خون: دولت آمریکا با تعریف "درصد خون سرخپوستی" برای شناسایی بومیان، سیاستی را دنبال کرد که بسیاری آن را "نسل‌کشی فرهنگی" می‌نامند.
• نقشه‌های قبیله‌ای: افراد مانند آرون کارپلا با ایجاد نقشه‌های منبع باز، تاریخ و قلمروهای قبایل را برای آگاهی‌بخشی ثبت می‌کنند.
• به رسمیت‌شناختن فدرال: قبایل مانند لامبی و موکام اوهلان هنوز برای به‌دست آوردن حقوق خود به عنوان "ملت‌های وابسته" در حال مبارزه هستند.
• آمار امروزی: سرشماری ۲۰۲۰ نشان می‌دهد ۹.۶ میلیون آمریکایی خود را بومی می‌دانند، افزایش ۸۵ درصدی که عمدتاً ناشی از تغییر روش جمع‌آوری داده‌ها است.

رنه لاکلیار از قبیله لامبی می‌گوید: "کفش‌های رزمی را درآوردم و مکراسین‌ها را پوشیدم تا تا حد امکان به مردممان کمک کنم. این بخشی از یک رابطه دولت-به-دولت با مردم بومی است."

آرون کارپلا می‌گوید: "۲۰ سال پیش، نیمی از آمریکایی‌ها حتی نمی‌دانستند که سرخپوستان هنوز وجود دارند."

این گزارش از طریق نقشه‌های تاریخی، گسترش تدریجی ایالات متحده و کاهش قلمروهای بومی را به تصویر می‌کشد، و نشان می‌دهد که چگونه جشن شکرگزاری برای بسیاری، نماد یک تاریخ پیچیده و اغلب نادیده گرفته شده است.