گرسنگی به عنوان جنایت جنگی: چرا به ندرت تعقیب قانونی می‌شود؟
گرسنگی یکی از متداولترین سلاح‌های جنگ است، اما اغلب به عنوان رنج اجتناب‌ناپذیر تلقی می‌شود نه خشونت عمدی. این مقاله به بررسی موانع تعقیب قانونی این جنایت می‌پردازد.
گرسنگی به عنوان سلاح جنگ
گرسنگی عمدی غیرنظامیان به عنوان روش جنگ‌افروزی طبق حقوق بین‌الملل ممنوع است، اما به ندرت تعقیب قانونی می‌شود. این مقاله با بررسی نمونه‌های تاریخی مانند قحطی بنگال در سال ۱۹۴۳ و وضعیت کنون غزه نشان می‌دهد که چگونه گرسنگی به عنوان یک استراتژی عمدی مورد استفاده قرار می‌گیرد. موانع اصلی تعقیب این جنایت شامل:
- مشکلات اثباتی: اثبات قصد عمدی در محرومیت غذایی دشوار است
- پنهان‌کاری ساختاری: گرسنگی به آرامی و پشت پرده سیاست‌ها عمل می‌کند
- توجیهات نظامی: محاصره و تحریم اغلب به عنوان اقدامات "مشروع" دفاع می‌شوند
"تفاوت بین 'گرسنه' و 'مستمرد بیمار' فقط معناشناختی نیست—یکی قربانی و دیگری مرتکب را نشان می‌دهد"
"طبیعت ساختاری گرسنگی—توانایی عمل نامرئی در طول زمان—دلیل اصلی نیاز به تعقیب قانونی آن است"
تا زمانی که دادگاه‌ها گرسنگی را به عنوان جنایت جدی نگیرند، قدرت‌ها به استفاده از این سلاح با مصونیت ادامه خواهند داد.