دو چالش اصلی ارتباطات در ایران و راهبردهای رسیدن به «مای جمعی» از دیدگاه هادی خانیکی

تحلیل چالش‌های ارتباطی و راهبردهای خانیکی

هادی خانیکی در تحلیل خود به دو چالش اساسی در حوزه ارتباطات ایران اشاره می‌کند: اول کاهش مراجعه مردم به رسانه‌های رسمی و کم شدن اثربخشی آن‌ها، و دوم ناتوانی رسانه‌ها در اقناع مردم در شرایط بحرانی. این وضعیت منجر به تضعیف امید اجتماعی و جایگزینی سکوت و انفعال به جای گفت‌وگو شده است. خانیکی جامعه ایران را «جامعه ترومایی» توصیف می‌کند که با گسیختگی اجتماعی و «ناترازی ارتباطی» مواجه است.

• ثبت واقع‌بینانه رنج‌ها و مسائل مردم
• انجام گفت‌وگوهای باز در فضاهای ایمن عمومی
• بکارگیری متخصصان برای مواجهه با بحران‌های روانی-اجتماعی
• اتخاذ زبان همدلانه از سوی نهادهای دولتی
• پرهیز از خشونت زبانی توسط نهادهای رسمی

«امید اجتماعی در بستری ساخته می‌شود که فرصت گفت‌وگو فراهم باشد» «هدف غایی ساخت مای جمعی ایرانی است به‌طوری که همه طیف‌های جامعه در آن جای گیرند»

این تحلیل بر ضرورت ساخت «میدان گفت‌وگو» و «روایت مشترک» تأکید دارد تا از وضعیت ناترازی ارتباطی خارج شویم و امید اجتماعی را بازسازی کنیم.