علم درباره «دعا» چه می‌گوید؟
تحقیقات علمی نشان می‌دهد دعا و ذکر باعث افزایش امواج آلفای مغز، کاهش استرس و بهبود سلامت روان می‌شود. این اثرات فارغ از باورهای دینی قابل اندازه‌گیری هستند.
تأثیرات علمی دعا بر مغز و روان
پژوهش‌های علمی نشان می‌دهند که دعا و ذکر، فراتر از بُعد معنوی، تأثیرات قابل اندازه‌گیری بر آرامش ذهن و بدن دارند. در آزمایش‌های EEG مشخص شده که هنگام دعا، امواج آلفا در مغز افزایش می‌یابد که با آرامش و خلاقیت مرتبط است. دعا سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال می‌کند و باعث کاهش ضربان قلب، تعادل فشار خون و تنفس عمیق‌تر می‌شود.
- فعال‌سازی سیستم آرام‌سازی: دعا مانند مدیتیشن عمل کرده و بخش پیش‌پیشانی مغز را تقویت می‌کند
- تغییرات شیمیایی مغز: کاهش هورمون کورتیزول و افزایش اندورفین و دوپامین
- تمرکز ذهنی: تکرار اذکار باعث کاهش افکار پراکنده و اضطراب می‌شود
- دعای جمعی: افزایش ترشح اکسی‌توسین و تقویت حس حمایت اجتماعی
- ریتم و امواج مغزی: ریتم دعاها هماهنگی بین ضربان قلب و فعالیت مغزی ایجاد می‌کند
“دعا فقط یک عمل عبادی نیست؛ بلکه می‌تواند به‌عنوان تمرین ذهن و بدن برای آرامش شناخته شود.”
“حتی برای کسانی که نگاه مذهبی عمیق ندارند، دعا ابزاری ساده برای مدیریت فشارهای روانی است.”
این یافته‌ها نشان می‌دهد دعا می‌تواند به عنوان روشی علمی برای کاهش استرس و بهبود سلامت روان مورد استفاده قرار گیرد.