تهران؛ ویترین شهری یا زیستگاه انسانی؟ مرور سینمای مهرجویی
نشست نقد و بررسی فیلم «طهران، تهران» ساخته داریوش مهرجویی و مهدی کرپور در سینما اندیشه برگزار شد. منتقدان به تحلیل جایگاه این فیلم در کارنامه مهرجویی و نقد شبه‌مدرنیته در سینمای ایران پرداختند.
تحلیل سینمای مهرجویی در فیلم «طهران، تهران»
نشست نقد و بررسی فیلم «طهران، تهران» ساخته داریوش مهرجویی و مهدی کرپور با حضور منتقدان سینما برگزار شد. امیرحسین بهروز به تحلیل جایگاه این فیلم دو اپیزودی در کارنامه این کارگردانان پرداخت و تأکید کرد که مهرجویی از پیشگامان موج نو سینمای ایران با گرایش به نقد شبه‌مدرنیته بوده است. وی دوره‌های مختلف فیلم‌سازی مهرجویی از «گاو» تا «درخت گلابی» را دوره فلسفی و از «مهمان مامان» تا «سنتوری» را دوره رئالیسم اجتماعی دانست.
- اپیزود اول «طهران: روزهای آشنایی» به نقد شبه‌مدرنیته و بی‌توجهی به تاریخ می‌پردازد
- اپیزود دوم «تهران: سیم آخر» رویکرد شخصی‌تر داشته و به دغدغه‌های موسیقی راک می‌پردازد
- محسن سلیمانی فاخر: تهران در این فیلم بیشتر به ویترین شبیه است تا زیستگاه واقعی
- مهرجویی نگاهی شاعرانه و فلسفی به مکان دارد و تهران را صحنه گسست گذشته و اکنون می‌داند
- فیلم نشان‌دهنده دو تهران متفاوت: مردمی/عاطفی در مقابل سرد/بی‌ریشه
«تهرانِ مهرجویی در این فیلم، بیشتر شبیه کارت‌پستال است» - محسن سلیمانی فاخر «مهرجویی هنوز دل در گروی مردم دارد. در قاب‌های او، انسان همدل حضور دارد» - سلیمانی فاخر
این تحلیل نشان می‌دهد که «طهران، تهران» نقطه عطفی در کارنامه مهرجویی محسوب شده و نقد عمیقی از جامعه معاصر ایران ارائه می‌دهد.