در مذمت ستایشگران سکوت هنرمند: نقدی بر خانه‌نشینی هنرمندان در برابر سانسور
مقاله‌ای در نقد رویکرد خانه‌نشینی هنرمندان در مواجهه با سانسور، با اشاره به ناصر تقوایی و تأثیر غیاب هنرمندان بر کیفیت آثار سینمایی و موسیقایی ایران در سال‌های اخیر.
مذمت ستایش سکوت هنرمندان در برابر سانسور
این مقاله به نقد رویکرد خانه‌نشینی هنرمندان در مواجهه با محدودیت‌ها و سانسور می‌پردازد. نویسنده با استناد به گفته‌های ناصر تقوایی — که معتقد بود هنرمند باید با «نه» گفتن اعتراض کند — به بررسی پیامدهای غیاب هنرمندان از عرصه فعالیت می‌پردازد. در سال‌های پس از اعتراضات ۱۴۰۱، شاهد موجی از فیلم‌های سخیف و افت کیفیت آثار هنری بوده‌ایم که نتیجه همین غیاب است.
- دو دیدگاه در مواجهه با سانسور: ترک کار در برابر تداوم خلق اثر
- تأثیر تشویق جماعت به خانه‌نشینی هنرمندان بر افول هنر
- مقایسه وضعیت کنونی با سال‌های گذشته مانند فعالیت هنرمندان پس از ۱۳۸۸
- محرومیت مردم از هنرمندانی مانند کیهان کلهر و حسین علیزاده که در خارج فعال‌اند
- اشاره به گفته شاملو: «هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی‌ست»
«هنرمند چون نمی‌تواند حرفش را بزند و عقایدش را بیان کند باید طور دیگری حرفش را بزند؛ به عبارتی با نه گفتن حرفش را بزند!» — ناصر تقوایی
«هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی‌ست؛ که حضور انسان آبادانی‌ست» — شاملو
نویسنده در پایان با احترام به تقوایی، بر این نظر پای می‌فشارد که می‌توان ماند و با خلق اثر، جان‌های تشنه را سیراب کرد، زیرا هنر رهایی‌بخش است.