زمان پایان تنبیه بدنی کودکان در مدارس فرا رسیده است
مدرسه باید محیط امنی برای رشد کودکان باشد نه صحنه اضطراب و تنبیه. این مقاله به بررسی تبعات منفی تنبیه بدنی و ضرورت جایگزینی روشهای تربیتی مبتنی بر گفتوگو و احترام میپردازد.
ضرورت پایان تنبیه بدنی در مدارس
مدرسه باید پناهگاه رشد و اندیشه کودک باشد، نه صحنه اضطراب و تنبیه. تنبیه بدنی شکست نظام تربیت و ضعف در فهم کودکمحور آموزش است. در دوران معاصر که نظامهای آموزشی جهان به سمت تربیت انسان خلاق و گفتوگومدار حرکت میکنند، تنبیه بدنی نه تنها با کرامت انسانی ناسازگار است بلکه نقض آشکار حقوق کودک محسوب میشود.
- تنبیه بدنی سبب افزایش پرخاشگری، اضطراب و بیاعتمادی میشود
- مطالعات روانشناسی نشان میدهد تنبیه حافظه شناختی را مختل میکند
- از منظر حقوقی تنبیه بدنی نقض پیماننامه حقوق کودک است
- قانون حمایت از اطفال و نوجوانان هرگونه رفتار خشن را جرم میداند
- جایگزینهای مؤثر شامل گفتوگوی اصلاحی و تشویق رفتار مثبت است
"کودکی که در اثر تنبیه مطیع میشود، از ترس رفتار میکند نه از درک" "مدرسه آینده، مدرسه گفتوگو، احترام و خودشناسی است، نه ترس و اطاعت"
برای تحقق کامل ممنوعیت تنبیه بدنی، آموزش حقوق کودک به معلمان، ایجاد نظام پایش ملی و تدوین آییننامه اخلاق حرفهای ضروری است. جامعهای که معلمانش به کرامت کودک باور دارند، آیندهای امنتر و انسانیتر خواهند ساخت.
