استاد حسین بهزاد: اخراج از مدرسه به جرم صورتگری
خاطرات حسین بهزاد از دوران کودکی پررنج و اخراج از مدرسه به دلیل نقاشی، و سفر هنری او که منجر به خلق زبان جدیدی در مینیاتور ایرانی شد.
زندگی پررنج استاد حسین بهزاد
حسین بهزاد، نگارگر نامدار ایرانی، در سال ۱۲۷۳ در تهران متولد شد و از شش‌سالگی عشق شدیدی به نقاشی پیدا کرد. در هفت‌سالگی به جرم صورتگری از مدرسه اخراج شد و نزد ملاعلی قلمدان‌ساز به شاگردی پرداخت. پس از مرگ پدر و استادش در اثر وبا، زندگی تلخی را در فقر و تنهایی تجربه کرد.
- شاگردی سخت: دوازده سال شاگردی با دستمزد روزی یک عباسی
- عشق به هنر: نقاشی تنها تسلی‌بخش زندگی پررنج او بود
- ایستادگی در برابر ناملایمات: استفاده از نور ماه برای ادامه کار
- سفر به فرانسه: رد پیشنهاد زندگی مرفه برای ماندن در وطن
- فلسفه هنری: هنر را راه زیستن و تکیه‌گاه رنج‌ها می‌دانست
«همین‌قدر می‌توانم بگویم تا دوازده‌سالگی زندگی من ملالت‌آورترین زندگی برای یک کودک خردسال بود»
«هنرمند باید اثرش زاییده فکر او باشد نه زاییده چشم تنها»
بهزاد معتقد بود که عشق تنها تکیه‌گاه هنر است و هنرمند باید از طبیعت الهام بگیرد نه اینکه صرفاً از آن تقلید کند. او برای جوانان تأکید داشت که بهترین زرنگی‌ها راستی است و هنر ارزشمندترین ثروت است.