روایت سیدمحمود دعایی از شهادت حاج آقا مصطفی خمینی

روایتی از شهادت حاج آقا مصطفی خمینی

این گزارش به روایت سیدمحمود دعایی از شخصیت و شهادت حاج آقا مصطفی خمینی می‌پردازد. مصطفی خمینی که از نزدیک‌ترین یاران امام در دوران تبعید بود، شخصیتی مستقل و خودساخته داشت و همواره از تافته‌ی جدا بافته بودن بیزار بود. او در حوزه‌ی علمیه‌ی نجف به عنوان بازوی علمی و اخلاقی امام عمل می‌کرد و با وجود سعه‌ی صدر بالا، تلاش می‌کرد میان گروه‌های مختلف روحانیون مبارز ارتباط برقرار کند، اما معتقد به انسجام تحمیلی نبود.

• شخصیت مستقل: مصطفی خمینی آقازادگی را تحقیر می‌دانست و می‌خواست بر اساس لیاقت خود شناخته شود.
• روابط در نجف: او در حوزه‌ی نجف که بافتی ارتجاعی داشت، پل ارتباطی بین گروه‌های مختلف بود.
• برخورد امام با شهادت او: امام در برابر این مصیبت بزرگ استواری فوق‌العاده‌ای از خود نشان دادند.
• صحنه‌ی تسلیت: عروس مصطفی بر دامن امام افتاد و گفت: «چکار کنم، مصطفی کجاست؟» اما امام فرمودند: «صبر کنید، امانتی بود و از دست‌مان رفت.»
• تاثیر بر برنامه‌های امام: این حادثه حتی در نظم برنامه‌های روزمره‌ی امام خللی ایجاد نکرد.

امام فرمودند: «مصطفی امید آینده اسلام بود ولی امانتی بود و از دست ما رفت.»

یکی از اساتید عرفان گفت: «امام در آن لحظه تلاش کردند حب فرزند را از دل بیرون کنند و عشق خدا را جایگزین نمایند.»

این روایت نشان می‌دهد که چگونه این حادثه‌ی تلخ، بعد عظیم وجود امام و تسلط ایشان بر نفس را به نمایش گذاشت و حتی به بیان خود امام، می‌توانست از «الطاف خفیه»ی الهی باشد.