انسان با مراقبه در دیوان بیداردلان در می‌آید

مراقبه: راه ورود به دیوان بیداردلان

حضرت آیت‌الله جوادی آملی در بیان اهمیت مراقبه در سلوک معنوی تأکید کردند که هر فردی که دل خود را از غفلت، نفس را از شهوت، عقل نظری را از جهل علمی و عقل عملی را از جهالت عملی حفظ کند، به جمع بیداردلان می‌پیوندد. ایشان با اشاره به تلاش مستمر شیطان برای افزایش لحظات غفلت، بر ضرورت هوشیاری دائمی سالک برای جلوگیری از انحراف از صراط مستقیم تأکید کردند. ذکر خدا، یادآوری نعمت‌های الهی و توجه به معاد از ارکان اصلی مراقبه است که علامه طباطبایی آن را "بذر سعادت" می‌نامیدند.

• مراقبه همچون نگهبانی دقیق از نفس است تا هیچ عمل یا گفتاری بدون پالایش صادر نشود.
• سالک باید مانند مراقب آزمون، همواره از اعمال و اقوال خود پیش از صدور بازبینی کند.
• بیداری و معرفت نتیجه مراقبت مستمر از دل، نفس و عقل در برابر آفات است.
• مراقبه باعث می‌شود سالک از لغزش‌های پی در پی در امان بماند و به اهداف متعالی خود نایل شود.
• دیوان بیداردلان جایی است که تنها رهروان هوشیار و مراقب به آن راه می‌یابند.

"الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَیٰ جُنُوبِهِمْ" (آل عمران: ۱۹۱) "صَمتْ و جوع و سَهَر و ذکری به دوام / ناتمامان جهان را بکند کار تمام" (قاسم انوار)

مراقبه نه تنها یک تمرین عبادی، بلکه شیوه‌ای جامع برای سلوک عملی است که سالک را در برابر نفوذ شیطان مصون می‌دارد و او را به مقام بیداردلی می‌رساند.