روزی که آسمان به دعای پیامبر گریست/ نخستین نماز باران

نخستین نماز باران در مدینه

ماه‌ها خشکسالی مدینه را فراگرفته بود، زمین خشک و ترک‌خورده و نخل‌ها پژمرده شده بودند. مردم با چهره‌هایی خسته نزد حضرت محمد(ص) آمدند و طلب باران کردند. پیامبر مهربان وعده داد که روز بعد همگی برای خواندن نماز باران به صحرا بروند. صحنه‌ای تاریخی در صحرای مدینه شکل گرفت که پیامبر با فروتنی کامل و تغییر حال دل، دو رکعت نماز خواند و سپس دستانش را به سوی آسمان بلند کرد و دعای معروف را قرائت نمود.

• پیامبر در نماز باران سوره‌های اعلی و غاشیه را تلاوت کرد
• دعای ایشان همراه با گریه و استغفار مردم بود
• باران نرم و پیوسته بلافاصله پس از دعا شروع شد
• این باران سه روز ادامه یافت و خشکسالی پایان یافت
• مردم شادمان در کوچه‌های گل‌آلود مدینه می‌دویدند

“خدایا، ما بندگان توایم؛ گناه‌کاریم اما ناامید نیستیم. زمین خشکیده است، رحمتت را بر ما بفرست”

“این رحمتی است که خدا بر شما نازل کرد. شکر خدای را به‌جای آورید”

از آن روز، نماز طلب باران به عنوان سنتی نبوی در اسلام ماندگار شد و در طول تاریخ در مناطق مختلف اسلامی تکرار شده است. این نماز تنها طلب آب نیست، بلکه یادآور مالکیت خداوند بر زمین، آسمان و دل‌های بندگان است.