از دعا تا تخلیه تهران؛ نسخههای عجیب برای بحران آب
بحران کمآبی ایران نتیجه بیتدبیری مدیریتی است نه قهر آسمان. وقتی مسئولان به جای راهحل علمی نسخههای هیجانی مانند دعا و تخلیه تهران تجویز میکنند، فاجعه فروپاشی عقلانیت رخ داده است.
بحران آب ایران: از بیتدبیری تا نسخههای غیرعلمی
بحران کمآبی در ایران پدیدهای تازه نیست بلکه نتیجه دههها بیتدبیری مدیریتی، سدسازی بیرویه، برداشت بیحساب از منابع زیرزمینی و توسعه شهری بیضابطه است. وقتی مسئولان به جای برنامهریزی علمی نسخههای هیجانی مانند دعا و تخلیه تهران تجویز میکنند، در واقع فاجعهای بزرگتر از خشکسالی رخ میدهد: فروپاشی عقلانیت در سطوح تصمیمگیری.
- ریشههای بحران: سیاستهای نادرست سدسازی، نابودی پوشش گیاهی و توسعه شهری بیضابطه
- واکنشهای غیرعلمی: تجویز دعا و تخلیه پایتخت به جای راهحلهای پایدار
- تأثیرات مدیریت نمایشی: فرار از مسئولیت و پنهان کردن ریشه واقعی مشکلات
- نقش دعا: اگرچه به عنوان عامل همبستگی اجتماعی محترم است اما جایگزین مدیریت علمی نمیشود
- پیامدهای بلندمدت: ادامه این روند بحران را تشدید و آینده محیط زیست را تهدید میکند
“دعا ممکن است ذهن را آرام کند، اما تانکرهای آب را پر نمیکند و سیستم فرسوده لولهکشی را اصلاح نمیکند.”
“بحران آب محک و ملاک سنجش بلوغ سیاسی و تعهد دولت به آینده ملت است.”
مدیریت بحران آب نیازمند علم، برنامهریزی هوشمند و تصمیمهای سخت اما مسئولانه است نه شعارهای معنوی برای توجیه عجز مدیریتی.
