انتقاد از عدم پخش سخنرانی امیدسالار در مراسم ایرج افشار و فاصله جامعه از عمل به اندیشه مفاخر
نقدی بر شکاف میان ستایش ظاهری مفاخر فرهنگی ایران مانند فردوسی و بیمیلی برای بهکارگیری اندیشههای آنان در حل مسائل معاصر، با تمرکز بر ممانعت از پخش سخنرانی استاد امیدسالار در مراسم بزرگداشت ایرج افشار.
انتقاد از سیاستزدگی در فضای فرهنگی ایران
این مقاله به نقد عمیق شکاف میان ستایش ظاهری از مفاخر فرهنگی ایران و بیمیلی واقعی برای شناخت و بهکارگیری اندیشههای آنان میپردازد. نویسنده با اشاره به ممانعت از پخش سخنرانی دکتر محمود امیدسالار در مراسم بزرگداشت ایرج افشار، این اقدام را نماد "سیاستزدگی مبتذل" حاکم بر فضای فرهنگی ایران میداند. امیدسالار در سخنرانی خود با استناد به شاهنامه فردوسی (مانند داستانهای خسروپرویز و رستم) سیاستی نظامی-دیپلماتیک در حمایت از نیروهای مقاومت و حمله پیشگیرانه ارائه داده بود که به نظر متصدیان مراسم "سیاسی" و نامطلوب ارزیابی شد.
- فردوسیبازی به جای عمل به آموزههای فردوسی
- ستایش ظاهری مفاخر بدون شناخت اندیشههای آنان
- مقاومت در برابر بهکارگیری میراث فرهنگی برای حل مسائل امروز
- کنترل گذشته به مثابه کنترل آینده از نگاه جرج اورول
- نیاز مبرم به تفکر روشننگرانه مبتنی بر گذشته فرهنگی
"کسی که گذشته را کنترل میکند، آینده را کنترل میکند. کسی که اکنون را در دست دارد، گذشته را در دست دارد."
"اگر بزرگانی همچون فردوسی برای ما بزرگند جز به این خاطر نیست که در کلام و آثار ایشان حقایقی نهفته است که تاریخ انقضا ندارد."
نویسنده تأکید میکند که ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به تفکر مبتکرانه مبتنی بر میراث فرهنگی نیاز دارد، اما متأسفانه فضای فرهنگی present با پرگوییهای بیثمر و عدم تحمل راهحلهای برگرفته از متون کهن مانند شاهنامه مواجه است.
