نیما یوشیج و رویکرد سیاسی سمبولیستی: نقد سه‌گانه مردم، حاکمیت و روشنفکران
تحلیلی از نگرشهای سیاسی نیما یوشیج که نشان میدهد او در دوگانه شاه و مصدق طرفدار شاه بود و رویکرد انتقادیاش شامل نقد به مردم، حاکمیت و روشنفکران زمانه می‌شد.
نگرش سیاسی نیما یوشیج در شعر سمبولیستی
نیما یوشیج به عنوان پدر شعر نو فارسی، رویکرد سیاسی پیچیده‌ای داشت که در شعرهای سمبولیستی او مانند “ققنوس” و “مرغ آمین” تجلی یافته است. بر اساس تحلیل محمد کمالی‌زاده در کتاب “سیاست در شعر نو”， نیما خود را در مقام شاعر-پیامبر می‌دید که نقش هدایتگری مردم را بر عهده داشت. او در دوران پرالتهاب تاریخ معاصر ایران زندگی کرد و با وجود تاثیرپذیری از جریان چپ، همواره خود را از روشنفکران زمانه و سیاست روزمره جدا می‌کرد.
- نیما در دوگانه سیاسی شاه و مصدق clearly طرفدار شاه بود و از مصدق فاصله می‌گرفت
- مفهوم “رند کامل” از دیدگاه نیما به روشنفکری اشاره دارد که از سیابت روزمره گریزان است
- شعرهای نیما وضع موجود را با نماد “شب” و وضع آرمانی را با “صبح” و “نور” نشان می‌داد
- نقد اصلی نیما به مردم، جهل و غفلت آنان بود و معتقد بود ایرانیان “دیوانه تنبلی” شده‌اند
- تفاوت بنیادین نیما با شاملو در نگاه بالا به پایین شاعر-پیامبری در مقابل شاعر-روشنفکر بود
“نیما می‌گوید: آدم باید اصلی را بفهمد و به اوضاع سیاسی دخالتی نداشته باشد” “من شما را به سمت نور واقعی می‌برم - این پیام اصلی شعر سمبولیستی نیما بود”
در نهایت، نیما با وجود نوآوری در فرم شعر، در رویکرد اجتماعی طرفدار اقتدارگرایی پیوندخورده با سنت بود و نقدهایش سه‌وجهی را شامل می‌شد.