علت سکوت حضرت علی(ع) در برابر اهانت به حضرت فاطمه(س)
امیرالمؤمنین(ع) با درک شرایط بحرانی پس از رحلت پیامبر(ص)، برای جلوگیری از فروپاشی امت اسلامی، از مقابله مستقیم با غاصبان خلافت خودداری کرد. این تصمیم فداکاری‌ای بود برای حفظ اصل دین، نه سکوت در برابر ظلم.
سکوت تدبیرآمیز امام علی(ع) برای حفظ اسلام
تحلیل تاریخی و کلامی سکوت حضرت علی(ع) در برابر اهانت به حضرت فاطمه زهرا(س) نشان می‌دهد که این سکوت نه از سر ترس، بلکه ناشی از تدبیر الهی و مسئولیت‌پذیری برای حفظ کیان اسلام بود. امام علی(ع) در شرایط بحرانی پس از رحلت پیامبر(ص) با دو گزینه روبرو بودند: مقابله نظامی که منجر به جنگ داخلی می‌شد، یا صبر و سکوت برای حفظ وحدت مسلمانان. ایشان با ارزیابی دقیق اوضاع، خطرات تفرقه داخلی، ارتداد تازه‌مسلمانان، حمله رومیان و مدعیان نبوت را در نظر گرفتند و دریافتند که قیام مسلحانه موجب نابودی زحمات پیامبر(ص) و خون شهدا خواهد شد.
- حفظ وحدت اسلامی: جلوگیری از جنگ داخلی میان مسلمانان
- مقابله با تهدیدات خارجی: حفظ قدرت در برابر رومیان و دشمنان اسلام
- پیشگیری از ارتداد: جلوگیری از بازگشت تازه‌مسلمانان به کفر
- حفظ میراث نبوی: حراست از دستاوردهای پیامبر اسلام(ص)
- فداکاری شخصی: تقدیم خانواده برای نجات امت اسلامی
امام علی(ع) در خطبه شقشقیه می‌فرمایند: “صبر کردم در حالی که گویا خاشاک در چشمم است و استخوان در گلویم.” ایشان در جای دیگر تأکید می‌کنند: “سلامتی دین برای ما از هر چیزی بهتر است.”
این سکوت استراتژیک در حقیقت بزرگترین فداکاری برای حفظ اسلام بود و نشان‌دهنده عقلانیت و درایت الهی امام علی(ع) محسوب می‌شود.
