در حال بارگذاری...
مقصود فراستخواه چهار گونه خواندن تمدنی، معاصرساز، دگرگون‌ساز و سبک زندگی را به‌عنوان میراث تاریخی و اجتماعی ما صورت‌بندی می‌کند و از زوال طبقه متوسط فرهنگی، زوال اوقات فراغت، فروپاشی مرجعیت فکری و فرسایش حیات ذهنی به‌عنوان موانع تازه بر سر راه خواندن نام می‌برد.
مقصود فراستخواه، جامعه‌شناس و مدرس دانشگاه، در تحلیل مسئله کتابخوانی به جای تمرکز بر کاهش آمار، به عمل خواندن به‌عنوان کنشی تمدنی می‌پردازد. او چهار گونه خواندن را شناسایی می‌کند: خواندن تمدنی که پایه‌های تمدن ما بر آن استوار شده، مانند خوانش‌های ابوریحان بیرونی از آثار ایران‌شهری؛ خواندن معاصرساز که ما را با جهان امروز پیوند می‌دهد، مانند مطالعه میرزا رضا تبریزی از تاریخ انحطاط امپراتوری رم؛ خواندن دگرگون‌ساز که پرسش‌های اساسی ایجاد می‌کند و منجر به تغییر اجتماعی می‌شود، مانند تأثیر کتاب «سیاحت‌نامه ابراهیم بیگ»؛ و خواندن به مثابه سبک زندگی که در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ شمسی به بخشی از زندگی روزمره تبدیل شد.
“در درون هر کس، یک نویسنده و یک خواننده وجود دارد. اما اگر صدای نویسنده درون ما آن‌قدر بلند شود که صدای خواننده خاموش شود، روزی می‌رسد که اگر همه صبح از خانه بیرون بیایند و فریاد بزنند 'ما نویسنده‌ایم'، لحظه‌ای از ناشناسی جمعی فرا می‌رسد.”
“کتاب حامل «فرآیند آگاهی» است: سطر به سطر، میان سطرها، لابه‌لای سطور یا حتی فراسوی آن. کتاب ما را به گردش، بازی و رفتن به فراکتاب دعوت می‌کند.”
فراستخواه تأکید می‌کند که نباید تغییر شکل کتاب از کاغذی به دیجیتال را لزوماً آسیب‌زا دانست، بلکه مسئله اصلی زوال شرایط امکان خواندن در جامعه امروز است. او معتقد است باید با «آشنایی‌زدایی» از وضعیت موجود، به بازاندیشی در نسبت ما با خواندن پرداخت و خواننده درونی را که در غوغای زندگی современی سرکوب شده، احیا کرد.
خبرگزاری مهر
