بررسی مشروعیت بوسیدن ضریح در قرآن و سنت اسلامی
این مقاله به تحلیل مشروعیت بوسیدن ضریح در چارچوب قرآن و سنت اسلامی میپردازد و با استناد به اصل تبرک، سیره نبوی و مفهوم مودت قرآنی، معنای عمیق این عمل را تبیین می‌کند.
بررسی مشروعیت بوسیدن ضریح در سنت اسلامی
اگرچه بوسیدن ضریح به طور مستقیم در قرآن نیامده است، اما منطق و روح حاکم بر قرآن و سنت، مشروعیت و معنای عمیق آن را تأیید می‌کند. این عمل مبتنی بر اصل تبرک یا برکت‌جویی است که ریشه در متون دینی دارد. نمونه‌هایی مانند تبرک حضرت یعقوب به پیراهن یوسف و تبرک بنی‌اسرائیل به صندوق عهد در قرآن ذکر شده‌اند که نشان می‌دهند خداوند برکت خود را از مجرای اشیاء مرتبط با اولیایش جاری می‌سازد.
- سیره نبوی: صحابه پیامبر به آب وضوی ایشان و اشیائی که با بدن مبارکشان در تماس بود تبرک می‌جستند
- تمایز تکریم و عبادت: بوسیدن ضریح تکریم است نه عبادت، زیرا نیت فرد تعیین‌کننده است
- مودت قرآنی: بوسیدن ضریح تجلی عملی مودت نسبت به نزدیکان پیامبر است
“این پیراهن مرا ببرید و بر صورت پدرم بیفکنید تا بینا شود” (سوره یوسف، آیه ۹۳)
“وَقالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ آیَةَ مُلْکِهِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فِیهِ سَکِینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ” (سوره بقره، آیه ۲۴۸)
بنابراین بوسیدن ضریح نه پرستش فلز، که ابراز عشق به انسان کامل است و راهی برای تقرب به خداوند از طریق توسل به محبوبان درگاه اوست.
