روایت ماندگاری علی‌اصغر بهاری، آخرین حلقه زرین کمانچه‌نوازی سنتی ایران
علی‌اصغر بهاری (۱۲۸۴–۱۳۷۴) آخرین وارث سبک کهن کمانچه‌نوازی ایرانی و پل زنده بین سنت قاجاری و نسل معاصر موسیقی بود. او نه تنها نوازنده‌ای برجسته بلکه حافظ و انتقال‌دهنده سینه‌به‌سینه ردیف موسیقی ایرانی به شاگردانی چون داریوش پیرنیاکان و اردشیر کامکار بود.
علی‌اصغر بهاری: حافظ سنت کمانچه‌نوازی ایران
علی‌اصغر بهاری نماد ماندگاری سنت موسیقی ایرانی و آخرین حلقه زرین کمانچه‌نوازی سنتی است که نقش پلی بین هنر دوره قاجار و نسل معاصر را ایفا کرد. او در خانواده‌ای اهل موسیقی رشد یافت و نزد استادانی مانند میرزا حسن‌خان کشانی به شیوه سینه‌به‌سینه آموزش دید. ویژگی‌های منحصربه‌فرد نوازندگی بهاری شامل آرشه‌کشی نرم و ممتد، تحریرهای چپ‌کوک‌گونه و استفاده کم‌نظیر از ویبراسیون سنتی بود که صدای کمانچه او را «آوازوار» می‌ساخت.
- انتقال سینه‌به‌سینه دانش: بهاری همه دانشش را از نفس استادانش آموخت
- ایستادگی در برابر تحولات: وقتی ویلن جای کمانچه را می‌گرفت، او تنها ایستاد
- شاگردپروری بی‌نظیر: پرورش نوازندگانی مانند داریوش پیرنیاکان و اردشیر کامکار
- حضور در ارکسترهای مدرن: همکاری با ارکستر گل‌ها و گروه شیدا
- آثار ضبط‌شده ماندگار: تکنوازی‌های او سند آکوستیکی دوران قاجار و پهلوی
داریوش پیرنیاکان: «بهاری معلم اخلاق نوازندگی بود. اگر تحریر کوچکی غلط می‌زدیم، می‌گفت این اشتباه روایت یک تاریخ را خراب می‌کند.»
محققان موسیقی: «اگر بهاری نبود، سبک قدیم کمانچه تنها در کتاب‌ها دیده می‌شد.»
بهاری باوری راسخ به موسیقی به‌عنوان راه پالایش داشت و تا پایان عمر به شیوه تدریس استادان قاجار وفادار ماند. امروز او را یکی از پنج چهره بزرگ موسیقی قرن اخیر می‌دانند که سایه‌اش همچنان بر موسیقی ایران گسترده است.
