نمایش مرگ در کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران دهه چهل
گزارشی از معرکه‌گیران پایتخت در شش دهه پیش: درویشان مارگیر و پهلوانانی که در میدان‌ها و پس‌کوچه‌های تهران با افعی‌ها و سنگ‌ها به جنگ ترس می‌رفتند و سرگرمی مردم را تأمین می‌کردند.
نمایش‌های مرگ در تهران قدیم
این گزارش تاریخی به معرکه‌گیران دهه ۴۰ تهران می‌پردازد؛ هنرمندان مردمی که با افعی‌های بی‌خطر شده، سنگ‌های عظیم و زنجیرهای قطور، تماشاگران را می‌هیجان‌آوردند. درویشان مارگیر با وردخوانی و نمایش مارها، و پهلوانان با شکستن سنگ روی سینه، سرگرمی عمومی را پیش از رواج تلویزیون فراهم می‌کردند.
- دسته‌بندی معرکه‌گیران: پهلوانان (خوابیدن زیر چرخ اتومبیل، شکستن سنگ)، شعبده‌بازان (چشم‌بندی، بلعیدن شمشیر)، تعزیه‌خوانان و دراویش مارگیر
- تاریخچه: این حرفه از دوره صفویه رایج و در قاجار به اوج رسید؛ شیخ بهایی و لوطی غلامحسین از نامداران آن
- درآمد: هر معرکه ۴ تا ۶ تومان درآمد داشت و زمستان فصل رکود بود
- نمایش زنده: درویش پیر با مار یک‌متری بازی می‌کرد و بچه‌درویش زبان مار را به دهان می‌برد
“ما راه دیگه‌ای برای جور کردن سور و سات بچه‌ها نداریم... ظاهر و باطن همینه که می‌بینین.” “مهره توان یافت اگر مار بگذارد... کجاس اون جگر شیری که جرأت کنه این مهره رو از لونه مار بیرون بکشه؟”
این هنر مردمی امروز به خاطره‌ها پیوسته، اما تصویر زنده‌اش در گزارش‌های میدانی روزنامه کیهان ۱۳۴۳ باقی مانده است.
