دعای طلب باران از امام علی (ع)

دعای باران فراتر از یک درخواست صرف برای نزول نعمت آب است، بلکه تجلی‌گاه عالی‌ترین مراتب بندگی و اعتراف به نیاز مطلق مخلوق به خالق محسوب می‌شود. این دعا زمانی خوانده می‌شود که انسان در برابر پدیده‌های طبیعی مانند خشکسالی که بقای زندگی بر آن وابسته است، احساس درماندگی می‌کند. قرآن کریم نیز بر این معنا تأکید دارد و نزول رحمت الهی پس از ناامیدی را نمادی از قدرت مطلق خداوند می‌داند.

دعای باران در سیرهٔ ائمه اطهار جایگاه ویژه‌ای دارد
نمونه‌های تاریخی از دعای امامان معصوم در هنگام خشکسالی
این عمل نمادی از پناه بردن دل‌ها به خداوند در برابر سختی‌هاست
دعا نه تنها یک سنت مستحب، بلکه اقدامی اساسی برای رفع گرفتاری‌هاست
شامل بخشی از خطبه امام علی در کتاب نهج البلاغه

“خداوندا؛ کوه‌های ما فروریخته‌اند و زمین ما غبارآلود شده و چهارپایان ما سرگردان گشته…” “خداوندا؛ سیرابی از جانب خودت بفرست که زنده‌کننده، سیراب‌کننده، کامل و فراگیرنده باشد…”