شیخ مفید؛ نماد تلفیق درایت و روایت در مکتب کلامی بغداد

شیخ مفید: ستاره درخشان علم و کلام امامیه

شیخ مفید (محمد بن محمد بن نعمان) از برجسته‌ترین علماء و متکلمان شیعه در قرن چهارم هجری است که آثار علمی و معنوی او تأثیری عمیق بر تاریخ اندیشه شیعی و حیات حوزه‌های علمیه داشته است. زندگی او نمادی است از پیوند علم و ایمان؛ از تربیت اولیه در خانواده‌ای عالم‌پرور تا حضور در محافل علمی بغداد و مجادلات علمی با عالمان اهل‌سنت.

• ولادت در یازدهم ذی‌القعده سال ۳۳۶ یا ۳۳۸ هجری قمری در عکبرا
• دریافت لقب «مفید» از سوی امام زمان(عج) در توقیعات شریف
• مناظرات علمی مشهور با عالمان اهل سنت مانند قاضی عبدالجبار
• تألیف آثار متعدد در زمینه فقه، کلام و حدیث
• تربیت شاگردان برجسته مانند سید مرتضی و شیخ طوسی

“لِلْأَخِ اَلسَّدِیدِ وَ اَلْوَلِیِّ اَلرَّشِیدِ اَلشَّیْخِ اَلْمُفِیدِ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ” - توقیع امام زمان(عج)

“أنت المفید حقّا” - قاضی عبدالجبار پس از مناظره با شیخ مفید

شیخ مفید با برخورداری از علم جامع، تقوی و معنویت والا، فراتر از زمان خویش ایستاد و به نمونه‌ای جاودان برای پیروان علوم دینی تبدیل شد.