سرعت، ردیابی جنگندههای رادارگریز را آسانتر میکند
برخلاف تصور عامه، سرعت بالای جنگندههای رادارگریز میتواند باعث شناسایی آسانتر آنها توسط رادار دشمن شود. این مقاله به بررسی چالشهای فنی جنگندههایی مانند F-117 و B-2 و تکامل فناوری رادارگریزی میپردازد.
سرعت و شناسایی جنگندههای رادارگریز
برخلاف تصور رایج که جنگندههای رادارگریز را شبحهایی نامرئی در آسمان میدانند، سرعت بالا در واقع میتواند عاملی برای شناسایی آسانتر آنها توسط رادار دشمن باشد. در اوایل دهه ۱۹۹۰، جنگندههایی مانند F-117 Nighthawk با وجود طراحی رادارگریز، به دلیل تولید حرارت زیاد و نوسانات آیرودینامیکی در پروازهای پرسرعت، به اهداف سادهای برای سیستمهای ردیابی تبدیل شدند.
- مشکل اصلی در طراحی کلی این هواپیماها بود که ترکیب ظاهر، مواد جاذب رادار و خروجی هوا عملکردی متضاد ایجاد میکرد
- بهبود قابلیتهای رادارهای دشمن برای ردیابی بهتر هواپیماهای رادارگریز شرایط را بدتر کرد
- خلبانها مجبور بودند برای حفظ قابلیت رادارگریزی، سرعت پرواز را کمتر از مافوق صوت نگه دارند
- جنگنده B-2 Spirit نیز با مشکل مشابهی مواجه بود و از مانورهای پرسرعت خودداری میکرد
- پیشرفت فناوری پس از سال ۲۰۰۵ مشکلات را حل کرد و جنگندههایی مانند F-22 Raptor را ایجاد نمود
“خلبانها مجبور شدند برای جلوگیری از شناسایی، سرعت پرواز خود را کمتر از مافوق صوت قرار دهند. این تنها راهی بود که میتوانستند قابلیت رادارگریزی را حفظ کرده و در عملیات، سالم بمانند.”
“جنگندههای رادارگریز مدرن امروزی را باید از پیشرفتهترین هواپیماهای جهان به حساب آورد که نشان میدهد فناوری تا چه اندازهای تکامل یافته است.”
با پیشرفت در طراحی بدنه، مواد جاذب رادار و موقعیتدهی موتورها، جنگندههای مدرن مانند F-22 Raptor و F-35 Lightning II دیگر مجبور نیستند بین سرعت و رادارگریزی انتخاب کنند و میتوانند ماموریتهای متنوعی را با موفقیت انجام دهند.
