قدرت واقعی رسانه در سایه انحصار معنا پیدا نمی‌کند

تحلیل انحصار رسانه‌ای در ایران

اظهارات اخیر یکی از مدیران رسانه‌ای مبنی بر اینکه “شبکه نمایش خانگی توان رقابت با ما را ندارد” بیش از آنکه نشانه قدرت باشد، بازتاب ساختار انحصاری حاکم بر رسانه‌هاست. این نگاه در شرایطی شکل گرفته که زمین بازی برای رسانه‌ها نابرابر است؛ صداوسیما هم‌زمان از بودجه عمومی استفاده می‌کند، سهم اصلی آگهی‌های دولتی را در اختیار دارد و دستگاه‌های اجرایی موظف به همکاری با آن هستند.

• توزیع نامتوازن منابع: با وجود نقش کلیدی خبرگزاری‌ها و رسانه‌های برخط در پوشش رویدادها، سهم آن‌ها از آگهی‌های دولتی در برخی استان‌ها نادیده گرفته شده است.
• تأکید انحصاری بر صداوسیما: در جلسات رسمی، همکاری دستگاه‌ها عمدتاً به صداوسیما محدود می‌شود و سایر رسانه‌ها کمتر دیده می‌شوند.
• عدم تطابق با تحولات فناوری: صداوسیما هنوز با الگوهای دو دهه پیش فعالیت می‌کند و تحولات رسانه‌ای جدید را در سیاست‌گذاری‌ها جدی نمی‌گیرد.
• رقابت زمانی معنا دارد که زمین بازی برابر باشد
• اعتماد به نفس رسانه‌ای باید بر پایه رقابت آزاد و انتخاب مخاطب استوار باشد

این ساختار بسته در نهایت با واقعیت افکار عمومی روبه‌رو خواهد شد و ادامه آن به تضعیف بیشتر رقابت سالم و تنوع رسانه‌ای منجر می‌شود.