داریوش: صدای من غمگین است چون چیزی جز غم وجود ندارد

مصاحبه تاریخی داریوش با مجله زن‌روز

این گفت‌وگو که در ۲۵ آذر ۱۳۵۱ منتشر شد، تصویری صریح از ذهنیت داریوش اقبالی در ۲۳ سالگی ارائه می‌دهد. خواننده‌ای که با شهرت بدگمان بود و با جهان قهر کرده بود. او از همان آغاز تأکید می‌کند: “صدای من غمگین است چون چیزی جز غم وجود ندارد”. داریوش غم را بخشی از هویت خود می‌داند و می‌گوید نه برای پول که برای دل خود می‌خواند.

• فاصله از کاباره: نه از سر ژست روشنفکری، بلکه به دلیل بی‌میلی به “نان این کار را خوردن”
• رد شایعات اعتیاد: “من مشروب می‌خورم، خیلی هم زیاد، چون دوست دارم. اما معتاد نیستم. نه به تریاک و نه به هروئین.”
• دیدگاه درباره عشق و ازدواج: ازدواج را “قاتل عشق” می‌نامد و خواهان عاشق ماندن است، نه لزوما رسیدن به معشوق
• تعریف از محبوبیت: “اگر میان سی میلیون جمعیت، ده هزار نفر مرا دوست داشته باشند من آدم خوشبختی می‌شوم.”

“مگر چیزی جز غم هم وجود دارد؟ صدای من صدای غمگینی است.”

“چیزی در دنیا نیست که بشود به آن دل بست.”

این مصاحبه سندی از درون‌گرایی و بدبینی وجودی داریوش جوان است که پیش از اسطوره شدن، با خود و جهان در کشمکش بود.