تبعیضهای نامرئی: جامعهشناسی ایرانی و درک ناقص از اشکال جدید تبعیض
مقالهای تحلیلی درباره محدودیتهای مفهوم تبعیض در جامعهشناسی ایرانی که هنوز در تصویر ذهنی کارخانه قرن نوزدهمی محصور مانده است. دکتر رضا صمیم استاد دانشگاه تهران نشان میدهد که چگونه جامعه از جامعهشناسان در درک تجربیات ملموس تبعیض پیشی گرفته است.
تبعیضهای نامرئی و جامعهشناسی جامانده
این مقاله به تحلیل محدودیتهای مفهومی در جامعهشناسی ایرانی میپردازد که باعث شده درک از تبعیض اجتماعی به شکل تاریخی و صنعتی آن محدود بماند. دکتر رضا صمیم، استاد جامعهشناسی دانشگاه تهران، استدلال میکند که جامعهشناسی ایرانی به دلیل وفاداری ناخودآگاه به تصویر کارخانه قرن نوزدهمی، بسیاری از اشکال جدید و تجربی تبعیض را جدی نمیگیرد.
دو تصویر از جامعهشناسی ایرانی
- جامعهشناسی معطوف به فهم منطق عملکرد جامعه
- جامعهشناسی انتقادی با تمرکز بر تغییر اجتماعی
معیارهای اشتباه تشخیص تبعیض
- تبعیضهای جدید فاقد عمق و عمومیت کافی دانسته میشوند
- تجربیات روزمره و ملموس تبعیض دستکم گرفته میشوند
«جامعه از جامعهشناسی ایرانی جلوتر است و هر دو نوع تبعیض را جدی میگیرد»
«تبعیض دیگر صرفاً ساختاری و اقتصادی نیست؛ تجربهای است انسانی و ملموس»
با اصلاح این نگرش، جامعهشناسی میتواند نه تنها دنبالهرو جامعه نباشد، بلکه پیشآگهی و راهنمای تحولات آینده شود.
