کیوس گوران؛ نگهبان زبان و فرهنگ مازندران

کیوس گوران؛ نماد پایداری فرهنگی در مازندران

کیوس گوران شاعر و روزنامه‌نگار برجسته مازندرانی است که با وجود مشکلات شنوایی، بیش از شصت سال در زمینه حفظ و گسترش ادبیات محلی و فرهنگ فولکلوریک مازندران فعالیت کرده است. او در سال ۱۳۱۷ در روستای اوریم سوادکوه متولد شد و از کودکی با مسائل اجتماعی و سیاسی آشنا بود. پدرش به دلیل فعالیت‌های سیاسی زندانی شد و این تجربیات عمیقاً بر نگاه اجتماعی و ادبی گوران تأثیر گذاشت. وی شعر را به عنوان ابزاری برای بیان دردهای مردم و اعتراض به ناعدالتی‌ها انتخاب کرد و همواره بر این باور بود که زبان مازندرانی حامل تجربه‌های تاریخی و عاطفی مردم منطقه است.

• سبک شعری گوران تلفیقی از اشعار اجتماعی و فولکلوریک است
• او از قالب‌های شعری مانند دوبیتی، غزل و اشعار نیمایی استفاده می‌کند
• آثار مشهور او شامل آلبوم‌های "مازرون" و "چل سال عاشقی" است
• گوران با وجود ناشنوایی، از طریق لب‌خوانی به فعالیت‌های فرهنگی ادامه می‌دهد
• وی به عنوان "شاعر درد و اعتراض" شناخته می‌شود

علی حسن‌نژاد پژوهشگر می‌گوید: "حتی در عاشقانه‌ترین شعرهایش نیز می‌بینیم که برای درخت گریه می‌کند، برای آب، برای انسان... این گریه‌ها از جنس بازتاب درد است"

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران تأکید کرد: "چهره‌های ماندگاری مانند استاد گوران سرمایه‌های ارزشمندی برای مازندران هستند"

گوران نماد تعهد به هنر و فرهنگ محلی است که نشان داده محدودیت‌های جسمی نمی‌تواند مانع انتقال پیام‌های اجتماعی و فرهنگی شود. آثار او الهام‌بخش نسل جوان برای حفظ هویت بومی و زبانی است.