مادر شهید جمشیدی: داغ فرزند را با عشق به ایران تاب آوردم

زندگی مادر شهید جمشیدی

سودابه عبدالحسینی، مادر شهید محمدحسین جمشیدی که در ۱۳ آذر ۱۴۰۳ طی عملیات تعقیب و گریز در جاده خشکبیجار به همراه سه تن از همکارانش به شهادت رسید، اکنون با خاطرات فرزندش روزگار می‌گذراند. این مادر فداکار که اهل شیراز است اما پس از ۴۲ سال رشت را وطن خود می‌داند، با وجود از دست دادن تنها پسر و همسرش در کمتر از یک سال، همچنان ایستاده و مادری می‌کند.

• شهادت در اوج جوانی: محمدحسین جمشیدی در ۲۷ سالگی و در حالی که تازه داماد شده بود، جانش را برای امنیت کشور فدا کرد
• الگوگیری از پدر: وی مانند پدرش که از پاسداران نظام بود، راه خدمت به مردم را ادامه داد
• اهدای لباس به موزه: مادرش لباس‌های خدمت پسرش را به موزه شهدای رشت اهدا کرد
• عشق به وطن: محمدحسین با وجود حلاوت زندگی جدید، آرزوی شهادت داشت و می‌گفت “من یک دهه هفتادی هستم و آرزویم شهادت است”
• همراهی تا آخر: مادر از کودکی گردن‌آویزی به گردنش انداخته بود که تا لحظه شهادت همراهش بود

“قلبم از جا کنده شد” - این جمله‌ای است که مادر از لحظه شنیدن خبر شهادت پسرش می‌گوید

“وطن من اینجا است، نه شهرم را عوض می‌کنم و نه خانه‌ام را” - سودابه عبدالحسینی درباره عشقش به رشت

مادر شهید جمشیدی نماد صبر و استقامت مادران شهداست که داغ فرزندان را با عشق به ایران تاب می‌آورند.