افتخار به میراث‌فروشی؟ بررسی ثبت مشترک مثنوی مولانا
ثبت مثنوی مولانا به‌صورت مشترک با ترکیه و افغانستان در یونسکو، اگرچه نماد همگرایی فرهنگی است، اما نباید به قیمت کمرنگ شدن نقش زبان فارسی در میراث جهانی تمام شود.
ثبت مشترک مثنوی مولانا: چالش‌های فرهنگی
بحث ثبت جهانی مثنوی معنوی به‌عنوان میراث مشترک ایران، ترکیه و افغانستان در یونسکو همچنان ادامه دارد. وزیر میراث فرهنگی اخیراً از این اقدام دفاع کرده و تأکید نموده که مولانا متعلق به همه جهانیان است. اما بسیاری از پژوهشگران معتقدند این اثر که به زبان فارسی نوشته شده، باید با محوریت ایران ثبت گردد.
- زبان فارسی به عنوان اصلی‌ترین مولفه این اثر نباید نادیده گرفته شود
- نسخه خطی قونیه و آرامگاه مولانا در ترکیه نقاط اتصال قابل قبول هستند
- افغانستان به دلیل زبان مشترک و تاجیکستان به دلیل حوزه تمدنی مشترک شریکان منطقی‌تری محسوب می‌شوند
- نیاز به شفاف‌سازی در مورد متن تفاهم‌نامه و جزئیات ثبت وجود دارد
- جهانی بودن اندیشه‌های مولانا مورد تأیید است اما ثبت به نام کشورهای غیرفارسی‌زبان جای تأمل دارد
«شمس و مولانا متعلق به ایرانیان و جهانیان هستند و متعلق به یک نقطه خاص نیستند» - وزیر میراث فرهنگی
«آبشخور افکار و اندیشه‌ها و زبان مولانا و مثنوی ایرانی و فارسی است» - دکتر محقق نیشابوری
مولانا با اثر جاودانه خود مثنوی معنوی، درخت زبان فارسی را که فردوسی کاشته بود، تناورتر کرد و به بسیاری از پرسش‌های اساسی بشریت پاسخ داد.