حافظ؛ نشان خاک و اوج افلاک
تحلیلی از جایگاه حافظ شیرازی به عنوان شاعر و عارفی که با غزلهایش همزمان زمینیان را متوجه خاک کرده و عارفان را با کلمات قرآنی به اوج افلاک میرساند.
حافظ شیرازی: تجلی عشق آسمانی
خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی نه تنها یک شاعر، بلکه تجلی رند ازلی است که از قید زمان و مکان فراتر رفته است. او در دوران پرتلاطم تاریخ شیراز زندگی کرد و هم‌نشینی دائمی با قرآن کریم لنگرگاه معنوی او در میان امواج دنیا بود. مناظره مشهور حافظ با تیمور لنگ که در آن سمرقند و بخارا را به خال ترک شیرازی بخشید، نشان‌دهنده استقلال روح و درک ثروت واقعی در بخشش است.
- عشق آسمانی محور اصلی اشعار حافظ است که فراتر از معشوق زمینی به وصال مطلق می‌اندیشد
- غزلیات او دعای عاشقی سرگردان در وادی حیرت برای یافتن نشان عشق ازلی است
- حافظ آموزگار فنا در معشوق برای رسیدن به بقای حقیقی است
- فال حافظ اعتراف به بن‌بست تدبیر انسانی و انتظار برای اشاره الهی است
“درد عشقی کشیده‌ام که مپرس / زهر هجری چشیده‌ام که مپرس”
“در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن / شرط اول قدم آن است که مجنون باشی”
حافظ تنها شاعر نیست، بلکه آیینی زندگی‌ساز است که نهضت عشق را در ایران زنده نگاه داشت و نشان داد چگونه با یک بیت می‌توان پادشاهی را به چالش کشید و با غزلی روح را به آسمان فرستاد.
