حافظ و قرآن: پیوند شعر و مفاهیم الهی در غزل آفرینش
تحلیل ارتباط عمیق حافظ شیرازی با قرآن کریم و چگونگی تلفیق مفاهیم قرآنی در شعر او با تمرکز بر غزل آفرینش و تأویل عرفانی آیات.
حافظ و قرآن: پیوند شعر و عرفان
حافظ شیرازی نه تنها شاعر بزرگی بود، بلکه مفسر قرآن و عارفی آشنا با مفاهیم الهی محسوب می‌شد. آیات قرآن به طور طبیعی در شعر او جاری شده و به کلامش عمق معنایی می‌بخشد. او تنها به نقل الفاظ قرآن بسنده نکرده، بلکه مفاهیم و روح آیات را در قالب زیباترین استعاره‌های فارسی ریخته است.
- تلمیحات قرآنی: اشاره به داستان‌های حضرت یوسف، موسی و هبوط آدم
- غزل آفرینش: تحلیل این غزل معروف از منظر آیات سوره‌های احزاب و اعراف
- تأویل عرفانی: فراتر بردن آیات از ساحت شریعت به طریقت و عرفان
- نمادپردازی: استفاده از نمادهای شمع و پروانه برای بیان مفهوم عشق
“دوش دیدم که ملائک درِ میخانه زدند / گِلِ آدم بسرشتند و به پیمانه زدند” “آسمان بارِ امانت نتوانست کشید / قرعه کار به نامِ منِ دیوانه زدند”
حافظ با پیوند دنیای مادی و عشق زمینی با مفاهیم قرآنی نشان می‌دهد که همه چیز جلوه‌ای از حقیقت ازلی است. این رویکرد به او امکان نقد اجتماعی و خلق زبانی نمادین را داده است.
