طمع بر اساس تعالیم اسلام و مسیحیت سبب بدبختی در دنیا و آخرت است

طمع در اسلام و مسیحیت: رذیلتی اخلاقی با پیامدهای دنیوی و اخروی

بر اساس تعالیم اسلام و مسیحیت، طمع که به معنای چشم‌داشت به داشته‌های دیگران است، از رذایل اخلاقی خطرناکی محسوب می‌شود که می‌تواند منشأ بسیاری از مفاسد اجتماعی و فردی باشد. این رذیله اخلاقی در سطوح مختلف مانند طمع به مال، مقام و زنان نامحرم ظاهر می‌شود و هر دو دین به طور جدی نسبت به آثار سوء آن هشدار داده‌اند.

• طمع منشأ تعدی به حقوق دیگران، تجاوزهای جنسی، غارت اموال و حتی جنگ و خونریزی است
• در اسلام، ریشه‌های طمع شامل دنیاخواهی، ضعف شناخت و توکل بر خدا معرفی شده است
• مسیحیت طمع را حاصل بی‌اعتمادی به خدا و رویگردانی از الطاف الهی می‌داند
• آثار دنیوی طمع شامل ذلت نفس، خودباختگی و از دست دادن حکمت است
• آثار اخروی آن افزایش گناه، محو حسنات و در نهایت نگون‌بختی است

"طمع می‌تواند منشأ همه بدی‌ها باشد و هر دو دین هشدارهای قابل توجهی درباره آثار سوء آن داده‌اند."

"در اسلام طمع با روح تسلیم و توکل و در مسیحیت با روح محبت ناسازگار است."

متون مقدس هر دو دین ظرفیت‌های قابل توجهی برای تبیین ماهیت پلید طمع و نهی از این رذیله اخلاقی دارند که در نظام‌های تربیتی این ادیان می‌تواند تأثیر بسزایی در اجتناب مؤمنان از این حالت نفسانی خطرناک داشته باشد.