نقد نمایش «پروانه الجزایری»؛ تئاتری آرام و اندیشمند در جست‌وجوی معنا
منتقدان تئاتر در اصفهان اجرای یاسر پیمانی را اثری کم‌حرف اما پرمعنا توصیف کردند که تماشاگر را به تأملی عمیق درباره زیستن در تکرار دعوت می‌کند. این نمایش با متنی فلسفی مرز میان واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد.
نقد نمایش «پروانه الجزایری»
نمایش «پروانه الجزایری» به نویسندگی پیام لاریان و کارگردانی یاسر پیمانی در تالار هنر اصفهان اجرا شده و توجه منتقدان تئاتر را به خود جلب کرده است. این اثر بر پایه متنی فلسفی شکل گرفته و مرز میان واقعیت و خیال را در تجربه زیستن انسان معاصر به چالش می‌کشد.
ویژگی‌های نمایش
- استفاده از ساختار تکرارشونده برای ایجاد تجربه‌ای شاعرانه
- طراحی صحنه مینیمال با تأکید بر ناپایداری روابط انسانی
- بررسی مفهوم مرگ و زندگی در فضایی محدود و ایستا
- نمایش فروپاشی روابط در جامعه امروزی
محمدرضا رهبری: "این اثر نماد امید به نگه داشتن زمان است، اما اتفاقاً آنچه رخ نمی‌دهد همین است؛ همه چیز ویران می‌شود و از دست می‌رود."
پیمان کریمی: "نمایش یادآور انسان‌هایی است که چون پروانه از جمع جدا می‌شوند و در تنهایی خویش می‌میرند."
این نمایش با وجود برخی کاستی‌های اجرایی، تماشاگر را به تأملی عمیق درباره معنای زیستن و پیوندهای انسانی دعوت می‌کند.