روایتی از سیاستهای وارداتمحور؛ تولید پارچه زیر سایه رقابت نابرابر
افزایش بیسابقه واردات پارچه طی سالهای اخیر، صنعت نساجی ایران را با چالشهای جدی روبهرو کرده و کارشناسان نسبت به تضعیف رقابتپذیری و کاهش تولید در این بخش هشدار میدهند.
بحران واردات پارچه و تهدید صنعت نساجی ایران
صنعت نساجی ایران در سالهای اخیر با افزایش بیسابقه واردات پارچه مواجه شده که تولید داخلی را با چالشهای جدی روبرو کرده است. آمارها نشان میدهد واردات پارچه از حدود ۳۰۰ میلیون دلار در دهه ۹۰ به حدود ۹۷۰ میلیون دلار در سال ۱۴۰۳ رسیده که بیش از سه برابر افزایش یافته است. این در حالی است که تولید داخلی پارچه حدود ۵۱۷ هزار تن بوده در حالی که نیاز کشور نزدیک به ۶۰۰ هزار تن برآورد میشود.
- واردات پارچه از مسیر مناطق آزاد اقتصادی به بیش از ۷۰۰ میلیون دلار رسیده
- قاچاق سالانه ۲.۵ تا ۳ میلیارد دلار پوشاک به کشور
- کاهش تولید داخلی و تعطیلی کارخانهها در استانهایی مانند اصفهان و یزد
- عدم تعادل در تخصیص ارز برای نوسازی تجهیزات تولیدی
- رقابت ناعادلانه با پارچههای ارزان قیمت چینی
سید شجاعالدین امامی رئوف، دبیر انجمن صنایع نساجی ایران: "قاچاق سالانه حدود ۲.۵ تا ۳ میلیارد دلار پوشاک به کشور وارد میشود و کنترل آن میتواند فرصت بزرگی برای تولیدکنندگان داخلی فراهم کند"
"اولویت باید با واردات مواد اولیه باشد نه پارچه. صنعت پوشاک ایران از نظر فنی پیشرفت قابل توجهی داشته و در صورت مقابله جدی با قاچاق، میتواند به نتایج مطلوبتری برسد"
راهکارهای پیشنهادی شامل بازنگری در تعرفههای واردات، محدودسازی تخصیص ارز، نظارت بر مسیرهای وارداتی و حمایت از تولیدکنندگان داخلی است. بدون اقدامات هماهنگ دولت و بخش خصوصی، صنعت نساجی کشور در معرض خطر جدی کاهش تولید و تعطیلی واحدهای تولیدی خواهد بود.
