منصور ضمیری؛ تصویرگر عشق و مهربانی در دنیای ادبیات

منصور ضمیری؛ شاعر عشق و مهربانی

استاد منصور ضمیری، غزلسرای برجسته هرمزگانی، در ۲۲ آبان ۱۴۰۴ از میان ما رفت. او که نخستین رئیس انجمن شعر هرمزگان بود، بیش از چهار دهه در عرصه شعر و ادب فعالیت داشت و به عنوان “عاشق به تمام معنا” و “اعجوبه غزل عاشقانه ایران” شناخته می‌شد. شعرهای ضمیری ترکیبی از عشق، لطافت و تجربه درونی بود و هر بیتش نشان از دانایی، ظرافت و تجربه انسانی داشت.

• غزل‌سرایی در سطح کلاسیک: سبک شعری او غزل کلاسیک عاشقانه بود که از عشق و صداقت می‌جوشید
• معلمی دلسوز: بسیاری از شاعران جوان هرمزگان تحت حمایت و راهنمایی او رشد کردند
• صاحب سبک: در مضمون‌سازی و خلق تصاویر شعری بی‌بدیل بود
• فروتنی و مهربانی: با وجود جایگاه والا، انسانی متواضع و بی‌ادعا بود
• میراث جاودان: بیش از ۳۰۰ غزل از خود به یادگار گذاشت

“شعر باید از دل برآید و دوباره به دل بازگردد.” - این جمله فلسفه شعر او را نشان می‌داد “منصور ضمیری نه‌تنها شاعر، بلکه معلمی دلسوز برای نسل‌های پس از خود بود.” - عبدالله خوش‌رفتار

او چراغ هدایت شاعران جوان بود و حضورش در محافل ادبی همواره با احترام و تأثیر همراه بود. امروز شعرهای ضمیری به عنوان میراثی ارزشمند از ادبیات جنوب ایران باقی مانده است.