گمنامی به رسم حضرت زهرا(س): شهیدی که آرامگاه بی‌نشان خواست
شهید مرتضی عبداللهی از شهدای مدافع حرم که با الهام از حضرت زهرا(س) وصیت کرد مزارش بی‌نام و بی‌نشان باقی بماند. روایتی از زندگی، عشق به اهل‌بیت و شهادتش در سوریه.
شهید مرتضی عبداللهی متولد ۱۳۶۶ تهران، مهندس عمران و از شهدای ممتاز مدافع حرم است که در ۲۳ آبان ۱۳۹۶ در عملیات‌های بوکمال سوریه به شهادت رسید. وی با وجود تحصیلات دانشگاهی و زندگی ساده، با ایمان و معرفت عمیق به اهل‌بیت مسیر جهاد را برگزید. عبداللهی در خانوادهای جهادی بزرگ شد و پدرش از فرماندهان دفاع مقدس بود. پس از ازدواج ساده در سال ۱۳۹۰، در سال ۱۳۹۴ به سپاه پیوست و با مشاهده تخریب قبور ائمه توسط تکفیری‌ها، عزمش برای دفاع از حرمین تقویت شد.
- شهید عبداللهی در مهارت‌های نظامی مانند تیراندازی، غواصی و راپل متخصص بود
- نخستین اعزام به سوریه در اردیبهشت ۱۳۹۵ صورت گرفت
- در عملیات‌های حیاتی همراه شهید سلیمانی نقش‌آفرینی کرد
- وصیت کرد که پس از شهادت هیچ سنگ‌ماندی بر مزارش نگذارند
- مزار بی‌نام او در قطعه ۲۶ بهشت زهرا به نمادی از گمنامی تبدیل شده است
«برایم سخت است که سنگ مزار داشته باشم و بی‌بی فاطمه زهرا(س) بی‌نشان باشند. اگر پیکرم برگشت، نمی‌خواهم سنگ قبری برایم بگذارند.»
«هر موقع خبر شهادتم رسید بگو: لا یوم کیومک یا اباعبدالله. مصیبت سیدالشهدا بزرگ‌ترین مصیبت عالم است.»
کتاب «هواتو دارم» روایت همسر این شهید توسط رسول ملاحسنی منتشر شده و مورد تقریظ رهبر انقلاب قرار گرفته است. شهید عبداللهی نماد نسلی است که با عقلانیت و احساس مسئولیت، دفاع از ارزش‌های دینی را سرلوحه زندگی خود قرار داد.
