نقشه آمایشی؛ راهی برای کاهش اتلاف منابع
همزمان با ضرورت بازآرایی مسیر توسعه کشور، آمایش سرزمین دوباره به جایگاه اصلی خود بازگشته و به عنوان راهکاری برای کاهش اتلاف منابع و توسعه پایدار مطرح شده است.
نقشه آمایشی راهکار کاهش اتلاف منابع
آمایش سرزمین به عنوان یکی از کلیدیترین مفاهیم در سیاستگذاری عمومی ایران، طی سالهای اخیر اهمیت ویژهای پیدا کرده است. با جدیت گرفتن مسیر توسعه منطقهای توسط دولت، اهمیت این رویکرد علمی بیش از پیش برجسته شده است. بخش بزرگی از چالشهای ایران از مهاجرت و تمرکز جمعیت تا اتلاف سرمایه و پروژههای نیمهتمام ریشه در فقدان نگاه آمایشی دارد.
چرا توسعه ایران بدون آمایش پایدار نمیشود؟
ایران کشوری با تنوع اقلیمی و منابع طبیعی متفاوت است، اما روند توسعه در دهههای گذشته این تنوع را نادیده گرفته است. نتیجه این شده که برخی مناطق بیش از حد بارگذاری شدهاند و برخی دیگر بلااستفاده ماندهاند. نمونه روشن این عدم توازن را میتوان در استقرار صنایع آببر در مناطقی با تنش آبی بالا مشاهده کرد.
- بیش از ۴۰ درصد پروژههای نیمهتمام کشور به دلیل انتخاب اشتباه مکان متوقف شدهاند
- توسعه بدون نقشه آمایشی به تکرار چرخه خطا منجر میشود
- آمایش سرزمین چرخه ناهمخوانی توسعه را اصلاح میکند
“مسئله اصلی توسعه در ایران، نبود یک نگاه سرزمینی است. توسعه زمانی پایدار است که بر مبنای توان محیطی و ظرفیت واقعی مناطق پیش برود.” - ناصر عظیمی
نتایج کلیدی اجرای کامل آمایش
اجرای کامل آمایش سرزمین چند نتیجه مهم دارد: کاهش اتلاف منابع، افزایش بهرهوری سرمایه، کاهش مهاجرت، افزایش جذابیت برای بخش خصوصی و توزیع عادلانه زیرساختها. آمایش در واقع حلقه مفقودهای است که میتواند توسعه ایران را از شرایط نامتوازن خارج کند.
