حکم بیاثر؛ جولانگاه قانونشکنی در پرونده زینب موسوی
مقالهای درباره بیاثر بودن احکام فرهنگی در دستگاه قضایی ایران و نمونه پرونده زینب موسوی که نشان میدهد عدم اجرای حکم نه تنها اصلاحی ایجاد نمیکند بلکه به قانونشکنی دامن میزند.
تحلیل شکست احکام فرهنگی در پرونده زینب موسوی
این مقاله به بررسی شکست ساختاری احکام فرهنگی در دستگاه قضایی ایران میپردازد با تمرکز بر پرونده زینب موسوی، کمدینی که به دلیل توهین به فردوسی محکوم شده اما علناً اعلام کرده است: “برای شوخی که کردم عذرخواهی نمیکنم.” این موضعگیری نشان میدهد وقتی حکم فرهنگی ضمانت اجرا نداشته باشد، نه تنها اثر تربیتی ندارد بلکه فرد محکوم جسارت بیشتری برای تکرار رفتارش پیدا میکند.
ضعف اصلی احکام نمادین
- عدم وجود پیامد مشخص برای عدم اجرای حکم
- تبدیل شدن مجازات به نمایشی بدون اثر بازدارنده
- تقویت حس «حقبهجانبی» در فرد محکوم
نقش فضای مجازی در تشدید مشکل
“شبکههای اجتماعی بیاثری حکم را تقویت میکنند”
“فرد حتی پس از محکومیت با اعتمادبهنفس بیشتری موضع خود را تکرار میکند”
مقاله نتیجه میگیرد که تا زمانی که احکام فرهنگی واقعی و الزامآور نشوند، تنها در حد شعار باقی خواهند ماند و جامعه شاهد تکرار چنین رفتارهایی خواهد بود.
