اسبابکشی از دهان باز به گوش باز: بررسی پدیده اعتیاد به تریبون
این مقاله به تحلیل پدیده «اعتیاد به تریبون» در جامعه میپردازد و بررسی میکند که چرا برخی افراد بدون داشتن حرف تازه به سخنرانی پشت تریبونها اصرار دارند. نویسنده تأکید میکند که گوش دادن هنری فراموش شده است و فرهنگ ما بیش از حد بر سخن گفتن تمرکز دارد.
بررسی پدیده اعتیاد به تریبون در جامعه
این مقاله به تحلیل عمیق پدیدهای میپردازد که نویسنده آن را «اعتیاد به تریبون» نامیده است. بسیاری از افراد در جامعه ما هویت خود را به سخنرانی پشت تریبون گره زدهاند و بدون آن احساس وجود نمیکنند. نویسنده معتقد است در روزگار وفور تریبونها زندگی میکنیم، اما کمبود محتوای نو و ارزشمند مشهود است.
ویژگیهای اعتیاد به تریبون
- افراد هویت خود را به تریبون گره میزنند
- بدون سخنرانی دچار وحشت و احساس نامرئی بودن میشوند
- تریبون برای آنها مانند مواد مخدر عمل میکند
مشکلات فرهنگی مرتبط
- فرهنگ ما سخن گفتن را بر گوش دادن ترجیح میدهد
- دورههای فن بیان بسیار بیشتر از کارگاههای گوش دادن است
- افراد کمحرف تحت فشار روانی قرار میگیرند
«گفتن، جان کندن و شنیدن، جان پروردن است» - عارف معروف
«غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد» - حافظ
نویسنده نتیجه میگیرد که رشد واقعی جامعه زمانی آغاز میشود که هنر گوش دادن را بیاموزیم و از «هیجان دهانبودن» فاصله بگیریم.
