سیاست‌های آموزشی نامنسجم زهران ممدانی پیشرفت شکننده نیویورک را نابود خواهد کرد

انتقاد از سیاست‌های آموزشی زهران ممدانی

این مقاله به تحلیل سیاست‌های آموزشی زهران ممدانی، نامزد پیشتاز شهرداری نیویورک می‌پردازد. نویسنده استدلال می‌کند که طرح ممدانی برای «حکمرانی مشترک» مدارس — که نوعی تقسیم قدرت بین شهردار، والدین و گروه‌های جامعه است — سیستم کنترل شهرداری را که بیش از ۲۰ سال است با موفقیت عمل کرده، تضعیف خواهد کرد. کنترل شهرداری با متمرکز کردن مسئولیت در یک فرد، امکان اجرای سریع اصلاحات، ارزیابی نتایج و پاسخگویی واضح را فراهم می‌آورد.

• دستاوردهای کنترل شهرداری: نرخ فارغ‌التحصیلی از ۵۳٪ در سال ۲۰۰۳ به ۸۳٪ در سال ۲۰۲۴ افزایش یافته است.
• پیشرفت در خواندن: درصد دانش‌آموزانی که در خواندن مهارت دارند از یک‌پنجم به حدود یک‌سوم رسیده است.
• عملکرد بهتر نسبت به سایر شهرها: نیویورک در مقایسه با مناطق بزرگی مانند لس‌آنجلس که تحت کنترل شهرداری نیست، پیشرفت سریع‌تری داشته است.
• طرح مبهم ممدانی: مفهوم «حکمرانی مشترک» به‌طور واضح تعریف نشده و ممکن است به نفوذ اتحادیه معلمان بینجامد.
• تجربه ناموفق گذشته: نیویورک قبلاً مدل حکمرانی غیرمتمرکز را آزموده که با شکست مواجه شده است.

نویسنده هشدار می‌دهد: «اگر کسی مسئول نباشد، هیچ‌کس را نمی‌توان برای شکست پاسخگو دانست.» این مقاله تأکید می‌کند: «پاسخگویی، پیشرفت آموزشی نیویورک را ساخته است. ممدانی این دستاورد را به باد خواهد داد.»

در نهایت، نویسنده نتیجه می‌گیرد که به جای کنار گذاشتن سیستم موفق کنترل شهرداری، باید از آن به‌صورت خردمندانه‌تری استفاده کرد. مدارس نیویورک به رهبری نیاز دارند که مسئولیت بپذیرد و نتایج ارائه دهد، نه اینکه درگیر یک آزمایش نامشخص دیگر شوند.