دانش بومی و ابتکارات محلی؛ راهکار‌های محققان دانشگاه تهران برای مدیریت پایدار منابع آب کشور
پژوهشگران دانشگاه تهران در دشت «گزیر» استان هرمزگان نشان دادند که نهادهای مدیریت آب مبتنی بر دانش اکولوژیک بومی نقش کلیدی در سازگاری با کم‌آبی و مدیریت پایدار منابع آب ایفا می‌کنند.
دانش بومی راهکاری برای مدیریت پایدار آب
پژوهشگران دانشگاه تهران در یک مطالعه میدانی در دشت «گزیر» استان هرمزگان نشان داده‌اند که نهادهای مدیریت آب مبتنی بر دانش اکولوژیک بومی نقش کلیدی در سازگاری با کم‌آبی و حرکت به سوی مدیریت پایدار منابع آب ایفا می‌کنند. این پژوهش بر اهمیت تلفیق دانش سنتی با روش‌های مدرن تأکید دارد.
- سازگاری با کم‌آبی از طریق روش‌های بومی
- حفاظت از منابع آب با مشارکت جامعه محلی
- تقویت نهادهای مدیریتی مبتنی بر دانش منطقه‌ای
- پایداری بلندمدت در تأمین آب
- الگویی برای سایر مناطق خشک کشور
“نهادهای مدیریت آب مبتنی بر دانش بومی نقش کلیدی در سازگاری با کم‌آبی ایفا می‌کنند.” “ادغام دانش محلی با علم نوین راهکاری مؤثر برای مدیریت پایدار آب است.” این یافته‌ها می‌تواند به عنوان الگویی برای سایر مناطق خشک ایران مورد استفاده قرار گیرد.
