شعر هفته: طوفان در متروی بروکلین اثر منا الفین
فرار جمعی به سمت پناهگاه در شهر به قدرتی معنوی و نزدیک به مذهبی تبدیل می‌شود. این شعر تجربه‌ای مشترک از پناه گرفتن در ایستگاه مترو را به تصویر می‌کشد.
طوفان در متروی بروکلین
این شعر اثر منا الفین، شاعر ولزی، تجربه‌ای جمعی از پناه گرفتن از طوفان در ایستگاه متروی بروکلین را به تصویر می‌کشد. طوفان ناگهانی باعث می‌شود مردم به صورت دسته‌جمعی به پناهگاه پناه ببرند و این عمل به تجربه‌ای معنوی تبدیل می‌گردد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه‌ای مانند “خار باران” و “معبدی از تندباد” این لحظه را به زیبایی توصیف می‌کند.
- تصویرسازی قوی: استفاده از استعاره‌های مذهبی مانند معبد و دعا
- تجربه جمعی: تبدیل پناهگاه مترو به فضایی مقدس
- تضادها: حرکت از ترس به آرامش پس از طوفان
“ما معبدی از تندباد می‌جوییم، دعایی در برق” “ساعت سنگ شده که زمانی شکننده بود، اکنون جسم می‌شود” شعر با پایان طوفان و بازگشت مردم به خانه‌ها با حالتی از شادی و آواز خواندن به پایان می‌رسد. این اثر یادآور شعر Ezra Pound در مورد لحظات نادر شهودی در فضای زیرزمینی است.