در نهایت، یک نهاد بزرگ پر از شخصیتهای عمومی مورد اعتماد. متأسفیم که خائنان بریتانیا را اداره نمیکنند
فصل سلبریتیهای خائن این هفته به پایان باشکوهی رسید و ثابت کرد که این خیانتکاران دروغگو از کیفیت به مراتب بالاتری نسبت به نمایندگان مجلس بریتانیا برخوردارند. این مقاله به تحلیل رابطهی سیاست و تلویزیون واقعنما میپردازد.

تحلیل رابطهی سیاست و تلویزیون واقعنما
فصل سلبریتیهای خائن با لحظهای دراماتیک به پایان رسید: الن که تمام این مدت یک خائن بود، خود را آشکار کرد. این برنامه نه تنها سرگرمکننده بود، بلکه موید این ایده شد که شخصیتهای تلویزیونی امروزه از سیاستمداران قابل اعتمادتر هستند. نویسنده با طنز characteristic خود به این نکته میپردازد که چرا سیاستمداران مدرن دیگر سعی نمیکنند با ارجاع به چنین برنامههایی محبوبیت بخرند، برخلاف گذشته که مثلاً گوردون براون به شرکتکنندگان اکس فکتور نامه مینوشت.
- برنامههایی مانند خائنان و کارآموز بر خلاف بسیاری از شوهای واقعنما، فاقد رأی عمومی هستند و این خود حاوی پیامی است.
- نظرسنجیها نشان میدهند اعتماد عمومی به مجری برنامه، کلاودیا وینکلمن (۵۱٪)، به مراتب بیشتر از یک سیاستمدار مانند ریچل ریوز (۱۵٪) است.
- نویسنده استدلال میکند که کیفیت شرکتکنندگان در برنامههای واقعنمای پرایمتایم به شدت افزایش یافته و این گونه برنامهها دیگر جایگاه کهنهکارها نیستند.
"حتی آنها [سیاستمداران] теперь درک میکنند که برنامهای مانند سلبریتیهای خائن چیزی است که مردم در عصری که هیچ یک از رهبرانمان پاسخی ندارند، به آن پناه میبرند."
"این قطعی بود که وقتی بسیار پروداکشن باشد، اعتبار این سبک به عنوان خانهای برای کهنهکارها کاملاً مرده است."
در نهایت، مقاله به این نتیجه میرسد که جامعه افراد باکیفیت خود را به تلویزیون واقعنما و افراد کمکیفیت را به عرصهی پرآسیب سیاست میفرستد.




