ورود حزب کارگر به دوران صندلی‌های موسیقی: گرفتار شدن در یک گرداب بی‌پایان دیگر
نشریه گاردین در این مقاله به تحلیل درگیری‌های داخلی حزب کارگر بریتانیا می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه بازی‌های سیاسی بی‌پایان در دفتر نخست‌وزیری، دولت را از مسائل واقعی مردم دور کرده است.
مقاله‌ای از نسرین مالک در گاردین که به تحلیل بحران‌های داخلی حزب کارگر بریتانیا می‌پردازد. نویسنده با اشاره به جنگ‌های رسانه‌ای و درگیری‌های داخلی در دفتر کیر استارمر، نشان می‌دهد چگونه این بازی‌های سیاسی بی‌پایان، دولت را از پرداختن به مسائل واقعی مردم باز می‌دارد.
تحلیل وضعیت فعلی
مالک با بررسی رخدادهای اخیر از جمله اتهام‌زنی‌ها به وز Streeting و تکذیب‌های متعاقب آن، نشان می‌دهد که این بازی‌های سیاسی بیشتر شبیه صندلی‌های موسیقی است تا یک حکومت‌داری کارآمد.
ویژگی‌های این دوره
- بحران رهبری و سقوط محبوبیت
- تمرکز بر شخصیت‌ها به جای سیاست‌ها
- ظهور ناجیان جدید که تنها تفاوتشان در سبک است نه محتوا
"شاید هیچ نقشه‌ای در کار نباشد؟ آیا ما هیچ چیز یاد نگرفته‌ایم؟"
"این نشانه قطعی شکست است. زمانی که یک حزب به خودش حمله می‌کند... مردم به تماشاگران پایانی تبدیل می‌شوند که همیشه درباره قدرت بود، نه حکومت‌داری."
- و Streeting تنها چهره‌ای جذاب‌تر با ایده‌های کم‌شمار است
- دولت در انحراف کلی قرار دارد و عمل‌گرایی را هدف می‌داند نه وسیله
- مردم هیچ مزیت ملموسی از این دولت نمی‌بینند
این الگو تکرار خواهد شد و هر بار وقایع بیشتر از دنیای واقعی فاصله خواهند گرفت.
