تجربهٔ رایان کرکهام از آتش‌سوزی مائوئی: «بچه‌ها را به خانه فرستادیم. بعد تمام گوشی‌ها قطع شد»
روایت شخصی رئیس مدرسهای در مائوئی از شب آتش‌سوزی ویرانگر سال ۲۰۲۳ که چگونه مدرسه به مرکز امداد رسانی تبدیل شد و نشانهایی از تغییرات آب‌وهوایی را نمایان کرد.
تجربهٔ آتش‌سوزی مائوئی از زبان رایان کرکهام
این داستان رایان کرکهام، مدیر مدرسهٔ مائوئی پِرپ است که شاهد مستقیم آتش‌سوزی ویرانگر لاهینا در سال ۲۰۲۳ بود. در این حادثه که با تغییرات آب‌وهوایی مرتبط است، ۱۰۲ نفر جان باختند و خسارت‌های مالی هنگفتی به بار آمد. کرکهام شرح می‌دهد که چگونه مدرسه‌اش به‌طور ناگهانی به مرکز اسکان اضطراری برای ۸۰۰ نفر تبدیل شد و چگونه جامعهٔ محلی بدون اتکا به نهادهای دولتی، به کمک شتافتند.
- شب حادثه: قطعی برق و ارتباطات، هجوم مردم به مدرسه با اتوبوس‌های شهری
- همبستگی اجتماعی: کمک‌های مردمی از جمله غذا، پوشاک و آب آشامیدنی
- بازگشت به مدرسه: ثبت‌نام ۱۵۰ دانش‌آموز جدید و تمرکز بر حمایت عاطفی
- پیامدهای بلندمدت: ترومای ادامه‌دار در میان بازماندگان و انتقاد از پاسخ‌های دولت
«این فقط یک سازمان امداد یا دولت نیستند که اول می‌رسند، بلکه مردم عادی هستند که کمک می‌کنند.»
«دیدن سخاوت دیگران برای پشتیبانی از جامعه‌مان در چنین زمان نیاز شدیدی، امید زیادی در من و جامعه‌مان ایجاد کرد.»
این روایت نشان‌دهندهٔ مقاومت انسانی در برابر فجایع طبیعی است و چگونه تغییرات آب‌وهوایی می‌تواند به‌طور مستقیم بر زندگی مردم تأثیر بگذارد.
