ظهور و سقوط پادموس: “ما باور داشتیم که در آینده نقش داریم”

ظهور و سقوط پادموس

حزب چپ‌گرای پادموس در سال ۲۰۱۴ تأسیس شد و به سرستی با کسب ۵ کرسی در پارلمان اروپا توجه همگان را جلب کرد. این حزب که از جنبش ۱۵-ام (Indignados) الهام گرفته بود، با شعارهای مردمی و ضد ریاضت اقتصادی، به‌ویژه میان جوانان اسپانیایی که از بحران مالی ناامید شده بودند، طرفداران زیادی یافت. پابلو ایگلسیاس، بنیانگذار کاریزماتیک پادموس، با استفاده از رسانه‌ها و تاکید بر اختلاف میان «مردم» و «نخبگان اقتصادی»، توانست نظام سیاسی سنتی اسپانیا را به چالش بکشد.

• پادموس در سال ۲۰۱۹ به عنوان شریک کوچک در اولین دولت ائتلافی اسپانیا به رهبری پدرو سانچز شرکت کرد.
• تمرکز حزب بر ارتباطات رسانه‌ای به جای ساختارسازی داخلی باعث تضعیف تدریجی آن شد.
• اختلافات داخلی بر سر استراتژی (اتحاد با سوسیالیست‌ها یا حفظ رویکرد پوپولیستی) منجر به چنددستگی شد.
• در نهایت، حزب با کاهش محبوبیت، در سال ۲۰۲۳ مجبور به پیوستن به ائتلاف سومار شد و نهایتاً از دولت خارج گردید.

“ما باور داشتیم که در آینده نقش داریم” – این احساس مشترک بسیاری از فعالان جوان پادموس بود. “سیاست واقعی درباره ایجاد چیزی ماندگارتر از لحظه شورش است” – درس اصلی از تجربه پادموس.

پادموس اگرچه نظام دوحزبی اسپانیا را تغییر داد، اما نتوانست ساختاری پایدار ایجاد کند. تمرکز بیش از حد بر رسانه و غفلت از سازمان‌دهی محلی، همراه با افتادن به دام قربانی‌پنداری و توهم‌توطئه، از عوامل اصلی افول آن بودند. این تجربه نشان می‌دهد که جنبش‌های سیاسی برای تداوم، نیازمند ساختارهای دموکراتیک و ارتباط مستمر با پایگاه مردمی خود هستند.