تقوایی؛ نسل فیلمسازان تفکر و فرهنگ
تحلیلی بر زندگی و انتخابهای ناصر تقوایی، فیلمسازی که به جای مصالحه با ابتذال، سکوت و کنارهگیری را برگزید و یادآور حرمت نگاه و اصالت تصویر در سینمای ایران است.
ناصر تقوایی و انتخاب سکوت در برابر ابتذال
ناصر تقوایی از نسل فیلمسازان متفکر بود که سینما را نه ابزار شهرت، که زبان تفکر و فرهنگ میدانست. در سالهای پایانی عمر، او با انتخاب سکوت و کنارهگیری از صحنه سینما، از رنج مواجهه با ابتذال روزافزون جامعه فرهنگی گریخت. تقوایی در میانه بازاری که میانمایگی را به عادت بدل کرده بود، تنها ماند و جامعه فرهنگی ایران عملاً سالها پیش از مرگ فیزیکی او، این هنرمند را از دست داده بود.
- سکوت به عنوان واکنش قهرآلود اما نجیبانه در برابر ساختاری که هنرمند را تا مرز خاموشی میبرد
- فراموشی انتخابی به عنوان پناهی در برابر فراموشی جمعی جامعه
- کمالگرایی تقوایی در مقابل سطحینگری حاکم بر فضای فرهنگی
- تنهایی قهرمانان فرهنگی در جامعهای که نمیداند با نبوغ چه کند
- فقدان نخبگان نه به سبب مرگ، که به دلیل بیاعتنایی
"گاه فراموشی تنها شیوهای برای گریز از رنج است."
"جامعه فرهنگی ما ناصر تقوایی را سالها پیش از مرگش از دست داده بود."
یاد و نام ناصر تقوایی، یادآور حرمت نگاه، وقار اندیشه و اصالت تصویر است. رفتن بیهیاهوی او همانند زندگیاش—شریف، بیادعا، دقیق و وسواسمند—ما را با این پرسش اساسی مواجه میکند که چرا فرهنگی که استعدادهایش را فرسوده میکند، تنها پس از مرگ برای قهرمانانش مرثیه میخواند.
