نقش درمانگر سینما در بحران‌های اجتماعی: درخواست از سینماگران برای کاهش رنج مردم
مقالهای که بر نقش درمانگر سینما در شرایط بحرانی اقتصادی-اجتماعی تأکید دارد و از سینماگران میخواهد به جای نمایش رنج، به کاهش آن کمک کنند.
نقش درمانگر سینما در بحران‌های اجتماعی
این مقاله به نقش سینما به عنوان ابزاری درمانگر در شرایط بحرانی اقتصادی-اجتماعی می‌پردازد. نویسنده با انتقاد از رویکرد فعلی سینمای اجتماعی ایران که صرفاً به نمایش رنج مردم می‌پردازد، خواستار تغییر این نگرش می‌شود. به جای تبدیل رنج به «ابژه تماشا»، سینما باید به مخاطب در تحمل یا حل مشکلات یاری رساند.
- سینما می‌تواند با روایت‌های هنرمندانه، همذات‌پنداری را به همدلی تبدیل کند
- فیلم‌هایی با قهرمانان پیروز در نبرد با مشکلات، امید و شیوه مواجهه درست را آموزش می‌دهند
- تولید محتوای کوتاه در شبکه‌های اجتماعی برای فرهنگ‌سازی و روحیه‌بخشی
- پرهیز از فیلم‌های شعاری و فانتزی که فاقد واقعیت هستند
رضا میرکریمی می‌گوید: «سینما بهترین ابزار برای آموختن مهارت‌هایی است که می‌تواند رنج عمومی‌مان را کم کند. اساساً قصه گفتن برای این است که یاد بگیریم خودمان را جای دیگران بگذاریم.»
نویسنده تأکید می‌کند: «در وضعیت بحرانی، سینما اگر خود دچار بحران نشود، می‌تواند به‌مثابه یک راه‌حل فرهنگی به میدان بیاید.»
سینما به عنوان یک کالای فرهنگی تنها مصرف نمی‌شود، بلکه نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت است که سود آن به شکل ملموس قابل محاسبه نیست. استفاده از ظرفیت‌های طنز و تولید محتوای امیدبخش می‌تواند به جامعه در تحمل سختی‌ها کمک کند.