فارسی؛ زبان دوم تمدن اسلامی: از شعر سلاطین عثمانی تا زبان دربار هند
زبان فارسی در تمدن اسلامی جایگاه بیبدیلی داشته و پس از عربی مهمترین زبان این تمدن محسوب میشود. این زبان در امپراتوریهای عثمانی و هند به عنوان زبان دیوانی و فرهنگی مورد استفاده قرار گرفته و در علوم مختلف نیز نقش اساسی ایفا کرده است.
نقش زبان فارسی در تمدن اسلامی
زبان فارسی را به حق میتوان زبان دوم تمدن اسلامی پس از زبان عربی شناخت که در گستره وسیعی از مناطق اسلامی مورد استفاده قرار میگرفته است. این زبان با گسترش امپراتوریهای اسلامی بهویژه در هند، ایران و عثمانی، به عنوان زبان رسمی و فرهنگی بسیار مهمی شناخته شد.
- زبان فارسی در حکومتهای عثمانی: برای دورهای طولانی در امپراتوری عثمانی نهتنها به عنوان زبان دیوانی، بلکه به عنوان زبان فرهنگی نیز در دربار و مراکز علمی مورد استفاده قرار گرفت
- شاعران سلاطین عثمانی: سلطان محمد فاتح، سلطان سلیم اول و سلیمان قانونی همگی به زبان فارسی تسلط داشتند و شعر میسرودند
- زبان دیوانی: زبان دیوانی سلجوقیان و عثمانیان به طور کامل فارسی بود
- فارسی در هند: در دوران حکومت مغولان، زبان فارسی زبان رسمی دیوانی و فرهنگی بود
- علم و فلسفه: بسیاری از متفکران مسلمان مانند ابنسینا آثار خود را به فارسی نوشتهاند
“اهل دل را جز این مرادی نیست که سپارند جان به خاک رهت” - سلطان سلیم عثمانی “دیده از آتش دل غرقه بر آب است مرا کار این چشمه زسرچشمه خراب است مرا” - سلیمان قانونی
امروزه زبان فارسی هنوز در بسیاری از کشورهای اسلامی به عنوان یک زبان علمی، فرهنگی و ادبی مورد احترام است و در ایران، افغانستان، تاجیکستان و بخشهایی از آسیای میانه به عنوان زبان رسمی باقی مانده است.
