آیین طلب باران در تهران قدیم
جعفر شهری در کتاب طهران قدیم آیین طلب باران در دوره قاجار را توصیف می‌کند که مردم با دعا، شعر و نمادهای معنوی از خداوند طلب رحمت آسمانی می‌کردند.
آیین طلب باران در تهران قاجاری
کتاب طهران قدیم اثر جعفر شهری تصویری زنده از آیین طلب باران در تهران دوره قاجار ارائه می‌دهد. هنگامی که خشکسالی شدید می‌شد، مردم تهران در میدان‌ها یا بیرون دروازه‌های شهر جمع می‌شدند و با اشک و دعا از خداوند طلب باران می‌کردند. این مراسم که با عنوان “خواستن باران” شناخته می‌شد، ترکیبی از ایمان دینی و باورهای مردمی بود.
- مردم به صورت حلقه‌وار می‌نشستند و دعاهای مخصوص با آهنگ حزین می‌خواندند
- هفت عدد “سِرگین شتر” زیر طاس مسی گذاشته می‌شد نماد تطهیر زمین
- زنان دعای نوزدهم صحیفه سجادیه را با کودکان در آغوش می‌خواندند
- بر شاخه‌های درختان کاغذهایی با اسمای الهی آویخته می‌شد
- میش‌ها را از بره‌ها جدا می‌کردند تا ناله آن‌ها آسمان را به گریه آورد
«میش‌ها را از بره‌ها و مرغ‌ها را از جوجه‌ها جدا کرده، اطفال را از مادرانشان دور می‌کردند تا صدای ضجّه و افغان برخیزد و آسمان را به گریه آورد.»
این آیین تنها یک رسم مذهبی نبود، بلکه نماد پیوند انسان با طبیعت و خداوند بود. در دوران معاصر که تهران با خشکسالی مواجه است، بازخوانی این سنت‌ها معنای عمیق دعا و همدلی جمعی را یادآوری می‌کند.