در فراق «وصال»

وصال روحانی، روزنامه‌نگاری پرتلاش و خوش‌قلم بود که در حوزه‌های ورزشی، بین‌الملل و هنر فعالیت می‌کرد. او با وجود همکاری با نشریات متعددی همچون روزنامه ایران و روزنامه شرق، همواره متعهد به حرفه‌ی خود باقی ماند. ویژگی‌های منحصربه‌فرد وصال شامل حجم بالای تولید محتوا، دقت تحلیلی و وفاداری به شیوه‌های سنتی نوشتن بود. او حتی در عصر تکنولوژی، از گوشی هوشمند استفاده نمی‌کرد و مطالبش را با کاغذ و خودکار می‌نوشت. وصال عاشق کارش بود و هرگز توقع مالی یا معنوی نداشت. اوایل امسال نامش در فهرست بازنشستگان قرار گرفت، اما برای دریافت حقوق بازنشستگی اقدامی نکرد و ناگهان ناپدید شد. دوستانش نگران بودند، چرا که او بارها گفته بود: «روزی که قلم را زمین بگذارم، می‌میرم». سرانجام، خبر درگذشت او تأیید شد. یکی از دوستانش گفت: «راحت شد، زندگی نمی‌کرد؛ همه‌اش کار و کار». اما شاید برای وصال، کار همان زندگی بود و از این شیوه‌ی زیستن لذت می‌برد. روزنامه‌نگاری امروز ایران مدیون چنین افرادی است که بی‌هیاهو رفتند و جایشان خالی خواهد ماند.